Komunikacja naukowa

Science communication

Komunikacja naukowa jest definiowana jako przekazywanie treści naukowych szerokiej grupie odbiorców. Ma ona na celu z jednej strony podzielenie się efektami pracy badawczej, zapoznanie się z publikacjami innych, poszerzanie wiedzy, z drugiej opiera się na komunikowaniu nauki przede wszystkim dla środowiska naukowego.

Zdaniem Emanuela Kulczyckiego można wyróżnić dwa typy komunikacji naukowej:

  • komunikacja naukowa zewnętrzna jest to proces tłumaczenia i popularyzowania badań naukowych poprzez m.in. publikowanie tekstów popularnonaukowych, organizowanie festiwali naukowych, tworzenie wizerunku naukowca i nauki (np. naukowiec jako główny bohater popularnego serialu); innymi słowy, to popularyzacja nauki oraz objaśnianie pracy i wyników prac naukowców; jest to komunikacja „zewnętrzna”, bowiem jej odbiorcy znajdują się „poza” grupą komunikującą – czyli naukowcy komunikują nie-naukowcom,
  • komunikacja naukowa wewnętrzna obejmuje takie zjawiska jak publikowanie prac naukowych, blogów naukowych, prowadzenie i używanie portali społecznościowych dla naukowców; jest to komunikacja wewnętrzna, bowiem podstawowym założeniem jest komunikacja naukowców z naukowcami.

Te dwa rodzaje komunikacji uzupełniają się i oddziaływają na siebie.

Współczesna komunikacja naukowa odbywa się zasadniczo w Internecie. Najbardziej popularne kanały to otwarte czasopisma elektroniczne, repozytoria czy platformy e-learningowe, otwarte bazy danych surowych, blogi naukowe. 

Więcej na blogu Emanuela Kulczyckiego Warsztat badacza